Filmy na podstawie poematu, teatr telewizji

Wybitni aktorzy Teatru Narodowego sięgnęli po poemat, który powstał z tęsknoty autora za krajem lat dziecinnych. Julian Tuwim pisał „Kwiaty polskie” na obczyźnie – w Brazylii i Stanach Zjednoczonych, po opuszczeniu Polski w wyniku wybuchu II wojny światowej. Utwór, nawiązujący do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego, poeta ukończył po powrocie do kraju w 1946 r. Poruszył w nim kwestie patriotyzmu i miłości do ojczyzny, życia społecznego i wiary. Szczegółowo opisał ulice i miejsca, które darzył wielkim sentymentem, przywołał scenki rodzajowe z ulic rodzinnej Łodzi. Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyznania przeplatane są opisami przyrody i politycznymi polemikami. Aktorom Teatru Narodowego towarzyszył Bogdan Hołownia, który zagrał na fortepianie szlagiery przedwojennej Warszawy. Jan Englert zapytany, dlaczego zainteresował się utworem Tuwima powiedział: „Poezja Tuwima, a szczególnie „Kwiaty polskie” są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej. Aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski”.